Akşam Eve Geliyorum Yemek Yok, Sabah Kalkıyorum Yemek Yok, Niye? Karı Olmadığından!

Az önce dışarıdayken önümde yürüyen genç bir adamın telefonda, orta seviyede bir kızgınlıkla, belli ki karısına söylediği sözler.

Öyle avaz avaz söylemiyordu ama özellikle yavaş sesle söylemeye de çalışmıyordu, ben de duyacak kadar yakındım. Tam olarak böyle olması lazım, konu olarak yazmak için ezberledim. Kadın da bir şeyler söyledi ama adamın belli ki canına tak etmişti, "Senin ne yaptığın önemli değil, ben evde yemek bulamıyorum." gibi bir cevap verdi.

Konu hakkında hiçbir fikrim olmadığından kimin ne kadar haklı olduğunu bilemiycem. Her ne kadar sözleri kulağa kaba gelse de, adam haklı olabilir, bir şeyler canına tak etmiş olabilir. Eşi haklı olabilir. Bunlarla ilgili hiçbir şey bilmiyoruz ve konu da bu değil zaten. Konu, hayat.

Hayat böyledir işte. Siz çarşıdan bir şeyler almaya çıkmışsınızdır, DVD, dil peyniri, ekmek, nescafe falan, keyfiniz gayet yerindedir; burnunuzun dibinden geçen biri mutsuzluktan veya gerginlikten ölüyordur. Başka bir gün yanınızdan geçen birinin hayatının en mutlu günlerinden biridir, siz dünyanın en mutsuz insanı olduğunuzu düşünüyorsunuzdur.

Makale yazarlığı da böyle bir iştir. Siz farkına bile varmadan, yavaş yavaş algılarınızı açar. Duyduğunuz, gördüğünüz, sezdiğiniz her şey aklınıza o konuda bir şeyler yazma fikrini getirir. "Yolda bir yazı konusu buldum" durumunu o kadar çok yaşadım ki. Bu da o durumlardan biri işte.